Ayahuasca ceremonie: de positieve effecten van de natem

Een ayahuasca ceremonie. Toen Esther erover begon wist ik wel vaag wat ze bedoelde. Ik had toen echter nooit kunnen verwachten dat de ayahuasca mij uiteindelijk belangrijke inzichten zou geven die mijn visie op het leven ingrijpend zouden veranderen.

Een jaar of zes geleden tijdens mijn wereldreis heb ik in Vietnam een stuk samen gereisd met Paul, interim manager van beroep, maar ook een getalenteerde fotograaf. Gefaciliteerd door de vrije tijd en het geld wat zijn beroep opleverde maakte hij reizen naar de meest exotische en soms afgelegen plekken op de wereld en hield daarvan een fotoblog bij. Nadat onze wegen zich weer scheidden ben ik zijn blogs blijven volgen omdat zijn prachtige foto’s en verhalen mij altijd in vervoering brachten en mijn nieuwsgierigheid om te ontdekken aanwakkerden. En op een zekere dag toen ik weer een notificatie van hem in mijn mailbox binnen kreeg kwam ik in aanraking met de wondere wereld van het plant shamanisme.

Mijn voormalige reisgenoot Paul had tijd doorgebracht bij de Shuar indianen, diep in de regenwouden van Ecuador. Deze mensen voeren al duizenden jaren rituelen uit met medicinale planten voor persoonlijke introspectie en energetische reiniging. Naar het bleek was hij hier al langer mee bezig, want hij had ook wat andere westerlingen meegenomen die deel namen aan de rituelen in het regenwoud. Ik was meteen nieuwsgierig, maar miste toen de noodzaak om dit voor mezelf te gaan onderzoeken. Zeker omdat kotsen iets leek te zijn wat onlosmakelijk was verbonden met deze rituelen en dit mij, gezien mijn ervaringen met voedselvergiftigingen tijdens mijn reizen, behoorlijk beangstigde….

“Heb je anders geen zin om mee te gaan?” Esther en ik hadden in een korte tijd een sterke band opgebouwd. We vonden steun bij elkaar omdat we beiden door een moeilijke periode heen gingen en hadden veel diepe gesprekken over het leven. Ik zat door verschillende omstandigheden hopeloos in de knoop met mijn geest en was volledig out of touch geraakt met mijn lichaam en mijn gevoel. Esther stond veel dichter bij haar gevoel en was, in tegenstelling tot ik, ook bezig met spirituele zaken. Haar spirituele inzichten over mij triggerden mij toch enigszins ondanks mijn heersende scepsis over, zoals ik het toen beschouwde, zweverige zaken.

Nadat ik haar vroeg meer te vertellen over de drie daagse ayahuasca ceremonie die zij ging bijwonen leek het voor mij, eigenlijk voor de eerste keer in mijn leven, dat ik een teken kreeg van het universum. De ceremonie werd namelijk geleid door Paul, die zich blijkbaar in de afgelopen jaren had bekwaamd in het begeleiden van dergelijke ceremonies. Het feit dat de ceremonie bovendien zou beginnen op de dag dat ik eigenlijk zou worden opgenomen voor mijn herniaoperatie, die een paar dagen daarvoor was uitgesteld, maakte bij mij een enorm sterk gevoel los dat ik daar bij moest zijn.

Op een mooie nazomermiddag kwamen we aan op de plek waar het allemaal zou gaan gebeuren: Elspeet, of all places, de harde kern van de bible belt. De tipi stond opgesteld op een prachtige, afgelegen locatie midden in de natuur. Dit was een belangrijk gegeven volgens het tweeëntwintig pagina’s tellende manuscript wat we ter voorbereiding op de ceremonie in dagen daarvoor moesten bestuderen, aangezien de natuur veel helende energieën herbergt. Yeah right. Ondanks het sterk aanwezige gevoel dat ik erbij moest zijn was mijn ratio nog niet overtuigd en heerste vooral de scepsis. Mijn verwachtingen gingen niet verder dan dat ik door de ayahuasca wellicht een interessante psychedelische trip zou krijgen die mij inzichten zou kunnen geven om op het gebied van werk duidelijker richting te geven aan mijn leven.

Na de locatie even kort te hebben verkend was het tijd om kennis te maken met onze spirituele reisgenoten in spe. De deelnemers aan de ceremonie vormden een buitengewoon gemêleerd gezelschap, iets wat mijn vooroordelen over het hippie gehalte van dergelijke praktijken al meteen de kop indrukte. Bovendien kwamen de twintigtal deelnemers van de ceremonie tot mijn grote verbazing niet uitsluitend uit Nederland. Er waren mensen uit Scandinavië, het voormalige Oostblok, Duitsland, België en ook uit Engeland. Sommigen waren er voor de eerste keer, maar er was ook een groot aantal die al vaker een ceremonie met Paul hadden bijgewoond. Ik vond het een bijzonder gegeven dat deze mensen soms duizenden kilometers hadden gereisd om erbij te zijn, het moest dus wel een bijzondere trip gaan worden.

 

De Natem ceremonie

Nu was het wachten op het vallen van de nacht omdat dan, biologisch gezien, het lichaam in de meest optimale conditie verkeerd voor een spirituele reis. Iedereen had op basis van de instructies in het manuscript zijn laatste maaltijd al halverwege de middag genuttigd. Dit om te voorkomen dat het onvermijdelijke braken gepaard zou gaan met het uitspugen van halfverteerde voedselresten en maagsappen, wat het hele gebeuren (nog) minder dragelijk en vooral zeer onsmakelijk zou maken. Het drinken van voldoende vloeistoffen was echter wel van belang dus genoten we tijdens het wachten op het duister nog van een kopje kruidenthee. De sfeer was rustig en gemoedelijk en ik had fijne gesprekken met andere deelnemers over de motivatie voor hun deelname.

Toen het volledig donker was rond acht uur ‘s avonds namen we allemaal plaats in een grote kring aan de rand van de enorme tipi waar in het midden een groot kampvuur was aangelegd. Iedereen zat op een matje, met voldoende warme kleren en een slaapzak bij de hand, want de ceremonie zou de hele nacht gaan duren. Alle deelnemers kregen ook een teiltje om gedurende de ceremonie in over te geven. Paul en zijn drie assistenten hadden een klein altaar vervaardigd: een doek op de grond waarop verschillende spirituele hulpmiddelen waren uitgestald. Een veelvoud aan flesjes met voornamelijk verschillende plant en bloem extracten en nog wat andere zaken die ik zo snel niet thuis kon brengen.

Paul begon de ceremonie door de deelnemers te feliciteren met het feit dat wij de stap hadden genomen om deel te nemen aan het ritueel omdat het moed vereist om diep in jezelf te duiken en hard met jezelf en je emotionele littekens te worden geconfronteerd. Zijn uitleg ging verder dat er veel paden zijn naar ascensie en dat vele generaties van mensen deze paden hebben gevolgd om zichzelf te ontdekken. Bij deze ceremonie zou dat gaan gebeuren door het drinken van de Natem (de naam die de Shuar aan de ayahuasca geven) en het nemen van tabak. De tabak is voor de Shuar ook een heilige plant en is in niets vergelijkbaar met de commerciële tabak zoals in sigaretten. Gedroogde tabaksbladeren worden geweekt in water zodat de extracten in het water oplossen. Dit tabakwater moet dan via de neus worden geïnhaleerd zodat de cellen in het lichaam zich kunnen openen voor de Natem. De Natem op zijn beurt faciliteert een reinigingsproces door negatieve energieën uit het lichaam te verdrijven middels kotsen en soms diarree en overmatig zweten. Daarnaast kan de Natem het energetische bewustzijn verruimen waardoor het mogelijk wordt te reflecteren op je persoonlijkheid en de schadelijke patronen waarin je zit vastgeroest. Het was volgens hem het beste om vertrouwen te hebben dat de Natem precies die processen triggert die nodig zijn om je in je leven verder te helpen.

Na deze broodnodige uitleg over de ceremonie, die ondanks gevoelsmatige fascinatie door mijn ratio werd ontvangen met een ‘eerst zien dan geloven mentaliteit’, was het tijd om de tabak te gaan nemen. Paul ging rond met een kruik en goot bij iedereen een beetje gitzwart tabakswater in de handpalmen die vervolgens moest worden geïnhaleerd. Dat is nog niet makkelijk kan ik je vertellen, aangezien vloeistoffen via je neus opsnuiven een beetje tegennatuurlijk aanvoelt. Het was dan ook niet moeilijk bij te houden waar Paul precies was gebleven bij zijn rondgang langs de kring, want het opsnuiven van de tabak leidde vrijwel onmiddellijk tot een kakafonie van geluiden van geslurp, gekreun en gekots. Het snuiven van de tabak is in de eerste momenten dan ook echt verschrikkelijk: het prikt, is verschrikkelijk sterk en bitter en glijdt dan langzaam via je neusholten in je keel waarbij het in je maag een braakreflex triggert. Na flink over mijn nek te zijn gegaan zat ik enkele minuten nasnuffend, met tranen in mijn ogen al klappertandend rechtop, waarna dit nare gevoel gelukkig snel werd weggenomen door een enorme rust die indaalde.

Terwijl iedereen de positieve effecten van de tabak begon te voelen, bespeelde Paul, die samen met zijn assistenten ook reeds de tabak tot zich had genomen, de Tumank een eensnarige mondharp. Gedurende de nacht zouden verschillende instrumenten de revue passeren zoals de Kaer, een tweesnarige viool, maar tevens bekendere instrumenten zoals een drum en gitaar. Het bespelen van de instrumenten en de liedjes die individueel door Paul of gezamenlijk zouden worden gezongen dienden een belangrijke functie in het ritueel. Het is een manier om de negatieve energieën die bij de deelnemers vrijkomen te transformeren. Later merkte ik ook dat bepaalde instrumenten en liedjes een lichamelijk reactie bij mijzelf, maar zichtbaar ook bij andere deelnemers, uitlokten. De klanken triggeren, zo hoorde ik later, bepaalde energieën en het zou dan ook vaker voorkomen dat de klanken van instrumenten sommige mensen liet overgeven. Naast de functie die de instrumenten en liedjes vervulden in het ritueel zorgde het ook voor een stukje entertainment in de lange en zeer gestructureerde ceremonie waarbij voor de rest alleen maar stil werd gezeten en gezwegen.

Toen iedereen voldoende tot rust was gekomen van het nemen van de tabak ging Paul rond met het andere medicijn zoals de Natem door de Shuar Indianen wordt beschouwd. In deze ceremonie zouden we een geconcentreerde variant gaan gebruiken. De Shuar indianen gebruiken zelf vaak een veel minder sterke variant die in grote hoeveelheden achter elkaar wordt gedronken. Aangezien Paul het medicijn had gemaakt tijdens zijn recente bezoek aan de Shuar in Ecuador laten de praktische overwegingen van deze geconcentreerde versie zich makkelijk raden. We kregen bij zijn rondgang dan ook slechts een klein shotglaasje. Er was van tevoren gewaarschuwd dat het brouwsel niet zo lekker zou smaken en wellicht moeilijk binnen te houden zou zijn, maar na de tabak viel het alles mee.

In afwachting van de spreekwoordelijke roze olifanten die ik verwachtte te gaan zien ging ik over tot observatie van het hele gebeuren. De enorme tipi met het vuur in het midden, het geluid van de instrumenten en de traditionele Shuar liedjes in vreemde voor mij onbekende intonaties. Het zorgde allemaal voor een mystieke, haast primitieve sfeer. Conform de Shuar traditie namen de mannen vrijwel allemaal deel aan het ritueel met ontbloot bovenlichaam. De vrouwen waren bedekter gekleed. Dit was van tevoren ook geadviseerd om seksuele energieën uit de ceremonie te weren. Om deze reden ook was ons naast dieetadviezen, in het manuscript ook geadviseerd dat het beter was om in de vier dagen voor en na de ceremonie geen seks te hebben. Veel mensen hielden een meditatieve houding aan met hun ogen dicht. Dat lukte bij mij moeilijk, omdat ik van mezelf al onrustig en zeker geen meditatief typje ben en met alles wat om me heen gebeurde ik toch een oogje in het zeil wilde houden.

Na ongeveer een uur voelde ik aan een onbestemd gevoel in mijn maag en een lichte verandering van perceptie dat de Natem zijn werk begon te doen. Er was echter geen sprake van hallucinaties of duidelijke visioenen zoals ik van tevoren had verwacht. Rond dit moment startte Paul ook met de individuele healings. Hierbij moesten de deelnemers een voor een plaatsnemen op een boomstam in het midden van de kring, dicht bij het vuur. Vervolgens zou Paul het energieveld van de persoon in kwestie gaan reinigen en eventueel aan het werk gaan met diepe energetische blokkades. Het klonk voor mij allemaal wat vaag en ongeloofwaardig. Zeker omdat eerder ook al was uitgelegd dat als de persoon in kwestie niet in staat was zijn eigen blokkades op te ruimen (door over te geven) Paul of een van zijn assistenten die als het waren konden absorberen en die voor jou konden uitkotsen.

Esther, die naast mij zat, was als eerste aan de beurt voor de individuele healing. Paul, met een traditionele Shuar tooi op zijn hoofd begon een bosje takken langs het lichaam van Esther te wuiven en soms te slaan, terwijl hij luid een Shuar liedje ten gehore bracht. Ondanks dat het tafereel voor mij wat kolderiek aandeed en ik dus moeite had om me echt volledig open te stellen zag ik dat het lichamelijk wel degelijk effect had op Esther die hevig aan het sidderen en beven was. En sterker nog, de klanken van het liedje hadden ook uitwerking op mijn lichaam. Het gevoel van misselijkheid begon toen echt zwaar op te spelen. Ik was desondanks heel erg betrokken bij het proces van Esther en probeerde haar in mijn gedachten moed in te praten om haar te helpen haar blokkades los te laten. Toen Paul de healing afrondde door Trago, een mengsel van alcohol en verschillende plant extracten over Esther heen te sprenkelen liep hij terug naar zijn plek en begon, exact tegelijk met mij heel hard over te geven. Wellicht was het de Natem die mijn maag overstuur had gemaakt of waren het mijn eigen blokkades die deels werden uitgeworpen. Toch had ik het gevoel dat het meer was dan dat en dat mijn connectie met en betrokkenheid bij Esther ook te maken had met deze heftige uitbarsting.

Daarna moest ik plaats nemen op de boomstam. Ondanks het voorgaande was mijn scepsis nog niet overwonnen en wachtte ik rustig bij het vuur af wat er ging gebeuren. Het duurde lang voor Paul met mij aan de slag ging en ik werd al ongeduldig tot er opeens iets gebeurde wat ik niet kon verklaren. Ik verloor de controle over mijn lichaam. Mijn benen begonnen te shaken en ik kreeg vreemde stuiptrekkingen die door mijn hele lichaam heen trokken. Ik begon te klappertanden en mijn ademhaling werd onregelmatig tot ik op een gegeven moment iets in het vuur zag waardoor ik werd gegrepen en begon te hyperventileren. Een van de assistenten kwam op mij af en tikte me aan waardoor ik gedeeltelijk uit mijn trance werd gehaald en zei dat ik terug naar mezelf moest keren. Van het ene op het andere moment was het toen of mijn handen en jukbeenderen al resonerend in vlammen uitbarsten, een heel onwerkelijk en zelfs licht beangstigend gevoel. Toen ik mijn focus verlegde naar mijn ademhaling trok dit gevoel gelukkig langzaam weg. Niet lang daarna begon Paul met zijn healing. De beroeringen met de bos takken en het lied had wederom uitwerking op mijn lichaam wat weer ongecontroleerd begon te shaken en te stuipen. Nadat Paul mij met de trago had besprenkeld en ik de dampen had geïnhaleerd voelde ik mij buitengewoon moe en nam ik weer plaats in de kring. Zittend op mijn plek daalde er een rust over me heen die ik lang niet had gevoeld. Wellicht was het door deze rust dat er veel emoties loskwamen. Het was vreemd genoeg geen specifiek verdriet wat die emoties triggerde, het was dan ook niet dat ik in janken uitbarstte, maar de tranen begonnen wel over mijn wangen te stromen. Nadat de tranen een aantal minuten hadden gevloeid was ik volledig uitgeput en ben ik gaan liggen om niet lang daarna als een baby in slaap te vallen.

 

The Day After

Ik werd wakker gemaakt voor het afsluiten van de ceremonie toen het breken van de dageraad het tentdoek al oplichtte. Een bekende filmquote stelt: “I love the smell of Napalm in the Morning”. Hetzelfde kan echter niet gezegd worden over de tabak die ik ter afsluiting, met frisse tegenzin, nog moest inhaleren. Maar eerlijk is eerlijk, ik was wel meteen klaarwakker en had zin in ontbijt. Voor de ceremonie was ik echter, gezien mijn eerdere ervaringen met heftig overgeven, bang dat mijn maag enige tijd geen eten zou kunnen verdragen. Het tegendeel bleek gelukkig waar, wat mij in de gedachte sterkte dat het nemen van de Natem en tabak in ieder geval geen negatieve gevolgen heeft voor het functioneren van de maag.

Tijdens het ontbijt was iedereen volop in gesprek over de verkregen inzichten van de afgelopen nacht. Het was voor mij ook een bijzondere ervaring geweest, maar misschien op hetgeen wat er tijdens de individuele healing was gebeurd na, was het verre van life changing. Ik bedacht mezelf dat ik mij wellicht te veel had laten meeslepen in het sfeertje en dat er daarom dingen waren gebeurd die ik niet kon verklaren. Echter vastbesloten om het maximale uit de twee dagen die nog resteerden te halen besloot ik met een van de begeleiders te gaan praten.

Allereerst vroeg ik om een verklaring voor het verliezen van de controle over mijn lichaam. Zijn antwoord riep eigenlijk meer vragen op dan het beantwoorde: “Soms zijn er energieën die de ceremonie willen verstieren.” Pardon? Ik was duidelijk niet degene die de ceremonie wilde verstieren, maar wie of wat was het dan wel? Zijn uitleg was dat er overal energieën of entiteiten zijn die je kunnen beïnvloeden.

Maar wacht eens even, dacht ik bij mezelf, mij is altijd verteld dat spoken, geesten of demonen niet bestaan. Niet dat ik zijn woord klakkeloos voor waar aannam, maar mijn gedachten gingen wel meteen terug naar Oeganda. Toen ik daar woonde was er iemand naast mijn huis die een illegale kerk had opgericht waar exorcismes werden uitgevoerd. Hier hadden ik en mijn gasten veel last van omdat we vaak midden in de nacht werden opgeschrikt door een uren durend geschreeuw en gekrijs wat door merg en been ging als er weer eens iemand werd “behandeld”. Ik geloofde geen snars van hetgeen wat de priester daar deed, zeker omdat in Oeganda een kerk vaak wordt opgericht om goedgelovige mensen geld af te troggelen. Na verschillende gesprekken en geen verbetering werd het een langlopende vete, waarbij ik zelfs een keer bijna op de vuist ben gegaan met de priester en verschillende dingen heb gedaan om hem het leven zuur te maken. Ik had op een gegeven moment zelfs de gemeente zover gekregen om de kerk (lees verzameling van golfplaten) af te laten breken, wat helaas halverwege werd gestopt door een vriendje van de priester die bij diezelfde gemeente werkte, waarna de ellende gewoon als vanouds doorging. Ik bedacht me dat er dus wel eens een mogelijkheid in kon zitten dat, als deze priester dus daadwerkelijk bezig was met bovennatuurlijke krachten, hij wel eens wat mijn richting op zou kunnen hebben gestuurd. Zeker omdat mijn leven in de twee jaar daarna een stuk meer tegenslagen kende dan in het gehele decennium daarvoor. Later echter, toen ik Paul op de hoogte stelde over deze gebeurtenissen, wist hij mij, door in te tappen in mijn energieveld, gerust te stellen dat ik niet was behekst, pfieuw..…

Ik was echter nog niet klaar om dit nieuwe energetische perspectief op het leven volledig te omarmen, daarvoor was het nog steeds een te ver van mijn bed show, maar ik was desondanks gebrand om het zo goed mogelijk te onderzoeken. Ik vroeg daarom tips om in de ceremonie van die avond verder te kunnen gaan dan in de avond daarvoor. Er werd mij geadviseerd om meer op mijzelf te focussen door bijvoorbeeld met mijn ogen dicht te gaan zitten in een meditatieve houding. Daarnaast zou het goed zijn om bij het nemen van de Natem voor jezelf een duidelijke intentie uit te spreken voor hetgeen je wil bereiken in de sessie. Het was echter wel belangrijk om niet krampachtig vast te willen blijven houden aan deze intentie, omdat het proces beter vaart als je jezelf laat meevoeren in de stroom in plaats van deze te willen controleren.

 

Awakenings

Die avond was ik, gesterkt door nieuwe kennis en ervaring, helemaal klaar om mijn introspectie naar de volgende level te tillen. Doordat ik wist wat ik kon verwachten kon ik nu met een gerust hart mijn ogen dicht doen om de focus op mezelf beter vast te houden. De ceremonie verliep op een vergelijkbare manier als de dag daarvoor met eerst de tabak met zijn bijkomende effecten en vervolgens de rondgang met de Natem. Bij het aannemen van het shotglaasje dronk ik het echter niet meteen op zoals de dag daarvoor. Ik hield het plechtig met gesloten ogen in mijn hand en vroeg de Natem om mij te helpen de controle los te laten, zowel gedurende de ceremonie als ook in mijn dagelijks leven. Daarna dronk ik het shotglaasje met het bittere brouwsel in een teug leeg.

Na een eerste braaksessie circa een uur later besloot ik een tweede glaasje Natem te nemen. De mogelijkheid werd ons namelijk geboden om meer Natem of tabak te nemen als men de behoefte daartoe voelde. Wederom na een uur begon de Natem krampen te veroorzaken in mijn maag. Dit maal waren de krampen behoorlijk heftig en ik wilde het zaakje er koste wat het kost uit hebben. Ik besloot meer tabak te gaan nemen, omdat dat eerder altijd resulteerde in de reflex waar ik nu zo aan toe was. Ondanks dat de tabak nog steeds even verschrikkelijk was en het mij tot tranens toe liet kokhalzen kwam de Natem niet mee. Langzaam maakte frustratie zich van mij meester en besloot ik veel water te gaan drinken om het proces wat te bespoedigen. Toen de misselijkheid en krampen een nieuw hoogtepunt hadden bereikt door de grote hoeveelheden water vroeg ik nogmaals om tabak. Paul en de begeleiders keken hier al wat vreemd van op en nadat ik met tranen in mijn ogen, klappertandend en nasniffend zat te balen van wederom een tevergeefse poging tot overgeven hoorde ik ze cynisch lachen. Wat was dat nou? Ik ervoer dit lachen op dat moment als ziek leedvermaak aangezien ik daar in mijn beleving echt zat te lijden.

Het had blijkbaar toch weinig zin dus besloot ik mijn verwoede pogingen tot braken te staken. Ik besloot te gaan liggen, goed ingepakt in een dikke trui in mijn warme slaapzak, om de krampen dan maar te proberen te doorstaan. Dit was langere tijd absoluut geen pretje, maar langzaam begonnen er, naast de krampen, ook positieve dingen in mijn lichaam te gebeuren. Ik voelde dat er van alles begon stromen, als een soort vertraagde koude rilling, zonder de kou, die vanuit mijn romp langzaam naar alle uiteinden van mijn lichaam uitvloeide.

En opeens kreeg ik een openbaring en zag ik glashelder waarom Paul en zijn begeleiders eerder lachten. Ik had de Natem gevraagd om de controle op te geven, maar probeerde met mijn geest de controle krampachtig vast te houden. Het braken was iets wat ik vooral geestelijk probeerde te forceren en dat was wellicht helemaal niet wat mijn lichaam op dat moment nodig had. Toen kwam het besef dat dit een essentieel probleem was in mijn leven wat al veel langer speelde. Het feit dat ik met mijn geest mijn lichaam misbruikte door er slecht voor te zorgen met ongezonde gewoontes zoals roken, drinken, blowen en het eten van ongezonde rotzooi. En dat ik daarnaast stelselmatig signalen van mijn lichaam negeerde en op wilskracht door bleef pushen en de pijn negeerde, zowel in mijn werk als in mijn privé leven. Al jarenlang had ik namelijk last van mijn rug en ging er ook regelmatig doorheen, bijvoorbeeld tijdens het filmen, waarbij ik dan even door mijn benen zakte alvorens mijzelf weer geforceerd te herpakken. Dat is mij uiteindelijk dan ook tijdens het snowboarden in maart dit jaar noodlottig geworden toen ik mijzelf, ondanks dat het vanaf het begin af aan lichamelijk niet goed voelde, bleef pushen om met snelheden tegen de honderd kilometer per uur van de piste af te razen. Tot het moment dat mijn benen gewoon tijdens het boarden uitvielen en in het ziekenhuis een forse hernia werd geconstateerd. En toen was de lijdensweg van mijn lichaam nog niet ten einde. Als gevolg van de hernia was ik zo boos over het feit dat mijn lichaam mij in de steek liet dat ik het nog erger ben gaan misbruiken door in de revalidatie extreem door the pushen en van ellende nog meer ben gaan roken en blowen dan ik daarvoor al deed.

Ik voelde toen een letterlijk onbeschrijfelijk verdriet opwellen wat ik niet anders kan omschrijven dan het verdriet van mijn lichaam dat zich zo lang genegeerd heeft gevoeld door mijn geest. Na dit besef, wat kwam aan het einde van de nacht, ben ik rechtop gaan zitten en begonnen de tranen wederom over mijn wangen te rollen. Dit maal hield deze tranenregen zeker een half uur aan waarbij de gevoelens van intens verdriet mixten met gevoelens van dankbaarheid voor dit extreem waardevolle inzicht wat ik had gekregen. Ik heb toen dan ook de keuze gemaakt om vanaf dat moment drastisch af te rekenen met mijn oude gewoontes en mijn lichaam te gaan behandelen met de zorg en liefde die het zo lang tekort is gekomen.

De derde nacht van de ceremonie zou in retrospect de nacht worden waarin ik zou afrekenen met mijn negativiteit: mijn pijn, angsten, twijfels en de woede en frustratie die zich in de afgelopen jaren in mij hadden genesteld. Ondanks de waardevolle inzichten die ik in de nacht daarvoor had gekregen was ik voor aanvang van de derde nacht behoorlijk zenuwachtig en zag op tegen de ceremonie. Mijn lichaam en geest waren uitgeput en de rauwe aspecten van het ritueel, het inhaleren van de tabak en het drinken van de Natem met de bekende onprettige gevolgen, beangstigden mij. Het eerste glaasje Natem was dan ook meteen raak. In tegenstelling tot de voorgaande nachten kreeg ik liggend op mijn matje behoorlijk heftige hallucinaties. Naast verschillende bewegende en kleurrijke patronen die zich voor mijn gesloten ogen ontsponnen werd ik geconfronteerd met een variatie aan monsters de een nog enger dan de ander. Gedurende deze hallucinaties was ik echter wel volledig bij en kon doormiddel van mijn ademhaling en met behulp van het vuur de naarste gewaarwordingen een halt toeroepen. Tijdens het aanschouwen van deze beelden voelde ik langzaam maar zeker een stekende hoofdpijn opkomen die zich verzamelde onder het kapje van mijn schedel, net alsof ik een pet op had die veel te strak zat. Ik besefte dat ik in de afgelopen maanden dit type hoofdpijn vaker had ervaren, met name op momenten dat het heel slecht ging en ik me gek zat te piekeren over de situatie waar ik inzat en alle negatieve emoties die dat bij mij opriep.

Nadat ik mijn eerste glaasje Natem had uitgekotst en Paul wederom met tabak langskwam weigerde ik, omdat ik vond dat het voor mij zo wel mooi genoeg was geweest. Ik kon aan Paul zien dat hij dit opvatte als iets negatiefs en hij schraapte zijn keel en spuugde richting het vuur. Niet lang daarna was ik aan de beurt voor de individuele healing. De effecten van de Natem waren behoorlijk afgezwakt en aangezien ik ook geen tabak had genomen zat ik veel nuchterder op de boomstam voor de healing dan de dagen ervoor. Het gevoel van scepsis wat eigenlijk sinds de vorige nacht was verdwenen kwam sterk terug, tezamen met andere negatieve gedachten. De stekende hoofdpijn onder het kapje van mijn schedel was alleen maar heviger geworden en ik besloot dat ik Paul zou gaan testen. Als Paul nou daadwerkelijk in de energie van andere mensen kon tappen moest hij dat drukkende gevoel in mijn hoofd ook op kunnen lossen.

De healing die Paul dit maal op mij toepaste was veel langer dan de voorgaanden en ook langer dan van welke deelnemer dan ook gedurende het hele weekend. Na verschillende dingen te hebben geprobeerd, tot zelfs het spuwen van vuur met behulp van een kaars en een alcoholische substantie op mijn rug, was het stekende gevoel in mijn hoofd nog steeds niet weg. Ik begon al het vermoeden te krijgen dat het hem niet ging lukken dit gevoel weg te krijgen tot hij een vloeistof in mijn handenpalmen goot en zei: “Take this like the tobacco.” Nietsvermoedend snoof ik de substantie via mijn neus naar binnen en het was alsof ik door de bliksem werd getroffen. Via mijn neusholte schoot de substantie die verschrikkelijk brandde meteen in mijn hoofd. Al kermend en kreunend probeerde ik het gevoel te bolwerken tot ik het stekende gevoel in het kapje van mijn schedel uit mijn hoofd voelde knallen. Ondanks de aanvankelijk verschrikkelijke ervaring was dit het moment dat ik voor het eerst echt overtuigd was dat de dingen die tijdens de ceremonie gebeurde echt waren en geen placebo effect of puur bijgeloof.

Pas een maand later zou ik bij het lezen van zijn boek begrijpen wat voor substantie hij mij had gegeven en waar dat toe diende. Het was de Trago, die normaal alleen wordt gebruikt voor het besprenkelen van de deelnemers aan de ceremonie en het inhaleren van de aroma’s. Het opsnuiven van de Trago, net als de tabak, paste hij alleen toe in extreme gevallen wanneer een persoon zo sterk onder aanval is van negatieve energieën dat ze de persoon in kwestie volledig dreigen over te nemen, met alle gevolgen voor de gezondheid van dien. Zoals ik zelf ook al had gemerkt beschreef hij de effecten hiervan als extreem pijnlijk, maar het zorgde er dan wel voor dat de persoon in kwestie zich los kon worstelen van de grip van deze negatieve energieën.

 

Nieuwe perspectieven

Na het afronden van de laatste ceremonienacht was het alsof ik het juk wat ik zo lang had meegetorst kwijt was. Het voelde als een bevrijding die mij enorm veel rust gaf mijn leven voor de verandering eens gewoon te leven. Voor de ceremonie was ik namelijk constant bezig met zaken die in het verleden waren gebeurd of dingen die ik in de toekomst voor elkaar moest zien te krijgen, waardoor ik constant heel erg in mijn hoofd zat. De Natem heeft mij de juiste tools aangereikt om in het heden en in mijn gevoel te leven en mezelf niet langer voorbij te lopen in een blinde ambitie om alles in mijn leven krampachtig te controleren. Het gaat er namelijk meer om hoe je om gaat met de gebeurtenissen in je leven en dat je negatieve impulsen kan signaleren en om kan buigen om te zorgen dat ze je niet gaan beheersen, ook al is dat soms erg moeilijk.

Paul had in het weekend al aangegeven dat de Natem door het loslaten van vastgeroeste negatieve patronen ruimte zou creëren voor meer liefde voor jezelf en anderen. Dat gegeven heb ik ook echt heel erg sterk ervaren. Voor het eerst in lange tijd voelde ik weer een onvoorwaardelijke liefde voor mezelf en voor mijn lichaam. Het lichaam dat ik in de maanden daarvoor zo verfoeid had omdat ik vond dat het mij in de steek had gelaten. Ook kon ik mijn eigenwaarde die in de jaren hiervoor zo verstrengeld was geraakt met de wil om te presteren op professioneel vlak loskoppelen, waardoor er weer ruimte ontstond voor waardering van intrinsieke liefdes voor zaken als koken, muziek maken en het genieten van de natuur.

Ik voelde ook een enorme verbinding met alles om mij heen en stond heel erg open, in een bijna kinderlijke verwondering, voor de kleine dingen van het leven. Ik moet eerlijk bekennen dat ik in de eerste weken bijna dagelijks tot tranen geroerd was door het ervaren van vrij alledaagse zaken zoals de geur van een verse kop kruidenthee, het zien van een zeldzaam klein eendje tijdens een fietstochtje of het genieten van een zonsondergang met een fijn persoon. Daarnaast ben ik door het intense verdriet van mijn lichaam wat ik tijdens de tweede nacht van de ceremonie voelde veel beter voor mezelf gaan zorgen. Ik ben cold turkey gestopt met blowen en roken. De behoefte was dit maal, in tegenstelling tot eerdere stoppogingen, gewoon echt van het ene op het andere moment verdwenen. Ook heb mijn eetgewoontes verregaand aangepast en eet nu ook geen rotzooi meer en bereid al mijn maaltijden zelf van verse onbewerkte producten.

Deze staat van ultieme rust en vrede heb ik ruim twee maanden kunnen volhouden. Nu drie maanden na de ceremonie ben ik toch weer een beetje in de aardse realiteit beland. Ik merk inmiddels tot mijn grote spijt dat de Natem geen eenmalig alles helend medicijn is waarna je de rest van je leven, in een staat van chronische positiviteit, al fluitend kan doorlopen. Negatieve energieën en schadelijke patronen die eerder sterk deel van jezelf uitmaakten blijven op de loer liggen en kunnen, zo merkte ik recentelijk, getriggerd worden door negatieve gebeurtenissen in je leven. Een deel van de onrust die ik had heeft daardoor ook weer zijn intrede gedaan. Gelukkig blijven er genoeg positieve effecten over om op voort te borduren. Ik ben daarom nog hard op zoek naar een methode om de positieve mentale effecten van de Natem steviger in te bakken in mijn psyche. In de natuur zijn helpt mij bijvoorbeeld om weer echt in verbinding te komen met mezelf en ik heb tevens een begin gemaakt met meditatie en later, als mijn lichaam er klaar voor is, wellicht yoga. Als ik lang genoeg zoek zal ik mijn manier of mijn weg uiteindelijk wel vinden, daar ben ik nu van overtuigd. Het leven blijft immers een grote zoektocht, maar mijn ervaring met de Natem heeft mij in ieder geval geleerd that there is more to life than meets the eye.

Published

Updated

Author

robert

Categories

General, Writing

Comments