Het wel en wee van Robert de roadtrippert deel 3

5800 kilometer, 1030 foto’s, 7 veerboten, overdadig natuurschoon en veel te veel blikvoer.

Deel 3: Het begin van het einde

schermafbeelding-2016-09-22-om-12-06-53

“It’s too late, you should go back.” De woorden van één van de laatste terugkerende hikers die ik vijf uur eerder tegenkwam op de klim naar de Trolltunga galmden door mijn hoofd. Mijn gedachten dwaalden af naar de film “Everest” waar het negeren van soortgelijke woorden zo catastrofaal was afgelopen. Ruim na middernacht en circa vier kilometer voor het einde van de track moest ik concluderen dat ik hopeloos verdwaald was. Het schaarse licht wat de middernachtzon mij nog door de bewolking heen gunde bood geen enkel zicht op herkenningspunten van de heenweg. Ik was de rode T’s, die met spuitbus sporadisch op stenen waren gespoten om de route te markeren, al een paar keer kwijtgeraakt, maar had het tot dan toe steeds kunnen oplossen met de nodige backtracking. Een half uur back- en roundtracken had nu echter niks opgeleverd. In het relatief vlakke moerassige gebied wat volgde na mijn laatste afdaling waren die vervloekte T’s namelijk in geen velden of wegen meer te bekennen. Met achttien kilometer in de pijnlijk vermoeide benen en moederziel alleen op de berg begon de paniek toch langzaam toe te slaan. Mijn leven was realistisch gezien dan wel niet in gevaar, maar ik vreesde wel voor een lange koude nacht op de berg. Het uit noodzaak verre van comfortabele slapen in mijn auto op de parkeerplaats, waar ik eerder zo tegenop had gezien, leek nu een haast ongrijpbare utopie.

off-to-trolltunga-hike

Diezelfde ochtend werd ik heerlijk uitgeslapen wakker in mijn tentje wat ik de avond daarvoor met veel moeite in een stormachtige wind had opgezet in een kaal en ruig berglandschap. Dat ik deze prachtige wildkampeerplek had gevonden was deze keer niet geheel toevallig. De week daarvoor had ik namelijk gretig gebruik gemaakt van de mogelijkheid om foto’s te maken van een wegenkaart die in het bezit was van een Zwitsers stel dat ik had ontmoet. Het was een enorme hulp bij het vinden van potentiele wildkampeerlocaties midden in de natuur aangezien op deze kaart zelfs de kleinste weggetjes waren afgebeeld. De kaart had mij geleid naar Osa van waaruit ik had gezien dat er een smalle weg hoog de bergen in kronkelde. Door mijn eerdere ervaringen met kleine weggetjes die de wildernis in leiden was ik wat voorzichtiger geworden, maar besloot het er toch op te wagen. En het genomen risico werd ditmaal dus gelukkig vorstelijk beloond.

roadtrip-2016-noorwegen-trolltunga-1 roadtrip-2016-noorwegen-trolltunga-2 roadtrip-2016-noorwegen-trolltunga-3

Na mijn standaard powerontbijtje met bonen, worstjes en scrambled eggs, gevolgd door koffie, een peukie en een run naar de vers gegraven latrine, zat er geheel conform Noordelijke traditie nog maar één ding op: het bouwen van een stenen toren. Door het vele rondreizen in Scandinavië was ik inmiddels bekend geworden met dit fenomeen. Op alle mooie plekken waar ik langs was gekomen stond er namelijk wel één, zo’n stenen toren. De symboliek erachter was mij nog steeds niet helemaal duidelijk al zal het in de meeste gevallen niet meer zijn dan “leaving your mark” op een locatie waar je bent geweest. Basale menselijke territoriumdrift dus, maar op deze plek voelde ik mij echter ook geroepen om meer achter te laten dan mijn zojuist begraven uitwerpselen. Ik zou echter mezelf niet zijn als ik niet op mijn eigen unieke manier gehoor zou geven aan dit oergevoel. Dus werd het geen standaard piramide vormig bouwwerk, maar een obelisk van asymmetrische stenen met een grote deksteen die mij deed denken aan een wolvenkop.

roadtrip-2016-noorwegen-trolltunga-4

Het doel wat ik voor die dag had gesteld was om af te reizen naar Tyssedal om daar te hiken naar de wellicht meest iconische rotsformatie in Noorwegen. De precieze details over de hike naar deze zogenaamde “Trolltunga” (Trol tong) werd in de Lonely Planet niet duidelijk beschreven. Wel wist ik dat een foto van dit natuurwonder niet mocht ontbreken in mijn highlight collectie van Zuid-West Noorwegen. Zeker niet omdat ik de net iets minder indrukwekkende, maar vergelijkbare, Flydalsjuvet in Geiranger links hadden laten liggen door het overweldigende toeristengeweld ter plekke. Het feit dat er daadwerkelijk moeite moest worden gedaan om dit juweeltje van een foto te schieten stemde mij gerust over de afwezigheid van busladingen met mensen.

Niet wetend hoe lang en verschrikkelijk zwaar deze hike zou worden besloot ik rustig aan te doen. Dus reed ik nog een stuk de bergen in om de omgeving van mijn kampeerplek te verkennen en te fotograferen. De landschappen die ik op mijn netvlies kreeg waren indrukwekkend. De dikke laag grijze bewolking die zich boven de grillige bergen uitspreidde leek de ruigheid ervan nog extra te benadrukken, terwijl de donkere kale rotsen schril afstaken tegen de nog best wel grote hoeveelheden sneeuw en ijs die hier voor zomerbegrippen aanwezig waren. Adembenemend!

roadtrip-2016-noorwegen-trolltunga-6 roadtrip-2016-noorwegen-trolltunga-7 roadtrip-2016-noorwegen-trolltunga-5 roadtrip-2016-noorwegen-trolltunga-8

Ook nadat ik weer was afgedaald naar fjord niveau was er van haast in de verste verte geen sprake. De ferry die ik volgens de tomtom moest pakken om het fjord over te steken was uit de roulatie gehaald om plaats te maken voor een imposante brug over het fjord. Aangezien het de eerste tolweg was die ik niet kon ontwijken zonder honderden kilometers om te rijden besloot ik deze (voor hetzelfde geld) dus ook maar rustig op de gevoelige plaat vast te leggen. Evenzo de andere pittoreske berglandschappen, fjorden en watervallen die ik op de route naar Tyssedal tegenkwam.

roadtrip-2016-noorwegen-trolltunga-12 roadtrip-2016-noorwegen-trolltunga-13roadtrip-2016-noorwegen-trolltunga-9 roadtrip-2016-noorwegen-trolltunga-10

Zo kwam het dat ik pas om half vier arriveerde bij de start van track naar Trolltunga. Ik bedacht me opeens dat dit tijdstip wellicht toch wel een beetje aan de late kant was dus pakte ik snel mijn tas in met de noodzakelijke gear: Twee flesjes water, drie bananen, een grote droge worst, regenjas, zaklamp en hoofdlampje en natuurlijk mijn fotospullen en statief om bij afwezigheid van andere hikers een foto van mezelf te kunnen maken op de Trolltunga. En ik vergat hem bijna, mijn trouwe zakmes, iets waar ik later heel dankbaar voor was dat ik mij dat op het laatste moment nog had herinnerd. Toen ik weg wilde gaan werd ik door een terugkerende wandelaar gewezen op de parkeerautomaat. Ja ook in de bergen zijn die er blijkbaar.

Terwijl ik geïrriteerd geld ging betalen voor een parkeerplaats viel me op dat het alleen mogelijk was om te betalen voor een periode langer dan twaalf uur. Het waren nog net geen Amsterdamse tarieven, maar met ruim tweeëntwintig euro toch wel aan de hoge kant. Het bezorgde me een ongemakkelijk gevoel. Dit kwam niet zo zeer door de aanzienlijke parkeerkosten, maar meer vanwege het feit dat het starttarief begon bij twaalf uur. Dit moest dus wel een serieuze hike zijn.

Bij de start van de track werd me duidelijk waarom er zo lang moest worden geparkeerd toen ik oog in oog kwam te staan met een informatiebord. Om de Trolltunga te bereiken moest elf kilometer worden gehiked en een hoogteverschil van TWAALFHONDERD meter worden overbrugd. Dat was even slikken. Zeker omdat ik wist dat ik dan meteen ook weer dezelfde weg terug zou moeten gaan en de tijd mij inmiddels verre van gunstig gezind was. Ik besloot echter mij hierdoor niet te laten ontmoedigen. De middernachtzon zou mijn pad immers tot zeker 12 uur ’s nachts verlichten. Bovendien achtte ik mijzelf sterk genoeg om de hike een stuk sneller te doen dan de gemiddelde wandelaar.

trolltunga-sign

Aldus schoot ik als een pijl uit de startblokken en vloog bijna de berg op. Echter al na een paar honderd meter klimmen kwam ik er achter dat dit geen haalbaar tempo was, zowel conditioneel als qua veiligheid. Het steile pad leidde door een bos dat door de grote hoeveelheid regen die ochtend, en de vele wandelaars voor mij, was veranderd in een glibberige modderhelling. Het was echt zoeken waar je je voeten neer moest zetten om de schoenen droog te houden en niet uit te glijden. Iets waar ook de terugkerende wandelaars, de meesten zichtbaar dodelijk vermoeid, veel last van hadden. Terwijl ik iedereen vrolijk groette viel ook de verbazing van de gezichten af te lezen. Waarschijnlijk omdat ik de enige was die ze nog tegen kwamen vanuit tegenovergestelde richting.

Die eerste kilometer leek gevoelsmatig uren te duren. Voor ik het kilometerbordje in het oog kreeg was ik ervan overtuigd dat ik zeker al drie kilometer had afgelegd. Dat was wel even een tegenvaller. En toen ik na het vlakke stuk weer op een steile klim werd getrakteerd zonk de moed me toch wel een beetje in de schoenen. Deze hike was echt geen kattenpis. Ik begon me met name zorgen te maken over het uitglijgevaar. Ondank dat ik het een stuk rustiger aan deed en zeer gefocust was op waar ik mijn voeten plaatste was ik namelijk al een paar keer uitgegleden. Daarbij voelde ik onheilspellende pijnscheuten in mijn knie en rug. De vraag rees of ik mijn blessuregevoelige lichaam wel tot het uiterste moest drijven om onder de huidige tijdsdruk die ene foto te kunnen schieten..

roadtrip-2016-noorwegen-trolltunga-14

Bij het vier kilometer bordje volgde het beslismoment in deze kwestie die mijn gemoederen inmiddels stevig in zijn greep hield. Op het bordje stond expliciet vermeld dat als dit punt buiten de midzomer na één uur ‘s middags werd bereikt het beter was om terug te keren. Het was inmiddels al na zessen geweest en ondanks dat het begin juli was voelde het dus behoorlijk onverantwoord om door te gaan. Bovendien had ik de bananen al opgegeten en was bijna door mijn watervoorraad heen. Erover denkend om te stoppen besloot ik een break te nemen en de worst aan te snijden. In de tien minuten dat ik daar zat zag ik het aantal terugkerende wandelaars al drastisch afnemen. Het wakkerde tevens een angst aan voor de indirecte gevolgen van het oplopen van een blessure op de berg. Als het noodlot toe zou slaan zou er namelijk, met name ’s avonds laat op de weg terug, niemand meer zijn om te helpen of hulp in te schakelen. Zeker ook omdat mijn mobiel als redmiddel, zonder bereik op de berg, in dit geval waardeloos was.

En toch was er iets in mij wat zich niet gewonnen kon en wilde geven, waardoor opgeven en terugkeren in ieder geval nu nog geen optie was. Voor het eerst sinds mijn hernia tweeënhalf jaar geleden had ik namelijk weer echt vertrouwen in mijn lichaam. Door een half jaar van therapie en steeds intensievere training gevolgd door een ayahuascaceremonie voelde ik mijzelf zowel fysiek als mentaal enorm gesterkt. De roadtrip die ik nu maakte was eigenlijk een viering van de vrijheid, kracht en rust die ik voelde in mijn nieuw hervonden zelf. Ik vond dat het tijd was om de volgende stap te zetten en mijn grenzen weer eens op te zoeken door mezelf hier op deze berg te testen. Een test van mijn uithoudingsvermogen, focus en zelfbeheersing om uiteindelijk zonder kleerscheuren weer veilig terug te keren met de zo gewenste foto.

Volgende keer in deel 6 het vervolg…